Η χορωδια του Γαζωρου στο εξωτερικο τον Οκτωβριο του 2007!

Τα έρημα τα ξένα
  Να ανάψουν να καούν
  Που παίρνουν τα παιδιά μας
  Και δεν ξαναγυρνούν».
   

  Τα χειροκροτήματα σκέπασαν το ρεφρέν του τραγουδιού ««Ξένος είμαι και ήρθα τώρα/ Και από μέρος μακρινό», ένα καθιστικό τραγούδι της Μακεδονίας στο άνοιγμα της συναυλίας του Χρόνη Αηδονίδη στη Στοκχόλμη.

  Μαζί του, στο προτεσταντικό ναό «Gustaf Vasa Kyrka», η 35μελης χορωδία «Αρτεμις η Γαζωρίτης» από το χωριό Γάζωρο των Σερρών.

  Η συναυλία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 6 Οκτωβρίου, σε διοργάνωση της Ελληνικής Πρεσβείας στη Σουηδία και της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων και Κοινοτήτων Σουηδίας.
  Πριν την έναρξη της συναυλίας είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον αειθαλή Χρόνη Αηδονίδη, που αν και έχει μια πολυετή παρουσία στο δημοτικό τραγούδι μάς τόνισε ότι αυτό που υπηρετεί είναι η λαογραφία!
   
  Επιλέγετε παρόμοιες συναυλίες με τους μετανάστες κ. Αηδονίδη;

 

Αυτό επιβάλετε. Ειδικά με τους Έλληνες του εξωτερικού έχω δεσμούς πολλών ετών. Με αυτούς ξεκίνησα… καταρχήν να σημειώσω ότι δεν έχω το τραγούδι σαν επάγγελμα. Έτσι υπηρετώ πιο πολύ τη λαογραφία παρά αυτό καθαυτό το τραγούδι.

  Έτσι όταν είχα πρωταρχίσει από το ραδιόφωνο από το παλιό ΕΙΡ κάναμε μια φορά την εβδομάδα μια εκπομπή για το δημοτικό τραγούδι. Μετά, το 1966-‘67 αρχίσαμε και με την πειραματική τότε τηλεόραση.
  Στην Ευρώπη υπάρχουν πάρα πολύ Έλληνες και ειδικότερα Θρακιώτες, για παράδειγμα στη Γερμανία. Αλλά και εδώ στη Σουηδία πολλοί είναι οι Μακεδόνες και Θρακιώτες.
  Από το χωριό μας, την Καρωτή από την περιοχή Διδυμοτείχου, το μισό είναι στη Στρουτγκάρδη όπου και πρωτοέδωσα συναυλία εκεί και μετά στην Ελλάδα.  

   
  Πως αισθάνονται οι Έλληνες όταν σας ακούνε;

  Οι Έλληνες εδώ μας θεωρούν θεούς!  Διότι και δικαιολογημένα οι άνθρωποι όταν ζουν σε μια ξένη χώρα φοβούνται καταρχήν για τα παιδιά τους μην αλλοτριωθούν, και προσπαθούν με συλλόγους, χορευτικά, εκδηλώσεις να θυμίζουν την πατρίδα τους και πιο ειδικά την περιοχή τους, το χωριό τους. Είναι λογικό να φοβούνται και να υπάρχει ένας υγιής ανταγωνισμός μεταξύ των ανθρώπων των διαφόρων εθνοτήτων.

   

  Χάνει το δημοτικό τραγούδι στις μέρες μας;

  Όχι μόνο δεν χάνει αλλά κερδίζει. Και υπάρχουν για αυτό τρεις λόγοι.
  Πρώτον ότι, υπάρχει ο φόβος της παγκοσμιοποίησης. Η οποία επιδιώκει να ισοπεδώσει και αυτούς που έχουν και αυτούς δεν έχουν. Και να μας κάνει ένα…
  Δεύτερον, έχουν πληθήνει πάρα πολύ οι πολιτιστικοί σύλλογοι. Και ο κάθε ένας φιλοδοξεί να παρουσιάσει τα ήθη έθιμα της περιοχής του, τους χορούς. τα τραγούδια.
  Και τρίτον, και σπουδαιότερο, τα τελευταία 15 περίπου χρόνια και η ίδια η Πολιτεία έχει αρχίσει να βοηθά –που παλιότερα δεν βοηθούσε- με το να ιδρύσει σε όλη την Ελλάδα μουσικά σχολεία.
  Τα μουσικά σχολεία δίνουν τη δυνατότητα στα παιδιά που έχουν ταλέντο, παράλληλα με το κανονικό πρόγραμμα να σπουδάσουν μουσική, αλλά και χορό, τραγούδι, θέατρο. Τέχνη γενικά.
  Και φέρνω ένα ζωντανό παράδειγμα για να αποδείξω πόσο έλειπε αυτό από την Ελλάδα. Είμαι μόνιμο μέλος της Κριτικής Επιτροπής στον ετήσιο θεσμό των μαθητικών μουσικών αγώνων που έχει καθιερώσει το υπουργείο Παιδείας.
  Την πρώτη χρονιά, πρωτοκαθιερώθηκαν αν δεν κάνω λάθος το 1994 είχαμε από όλη την Ελλάδα προσέλευση περί των 1500-1600 παιδιών, φέτος σας πληροφορώ είχαμε 32.000!
  Έρχονται παιδιά να διαγωνιστούν σε όλα τα είδη της μουσικής, αλλά το 70% μπορώ να πω από αυτά διαγωνίζονται στη λαϊκή παράδοση.
   
  Και στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης, πέρυσι, ένα τραγούδι με παραδοσιακό στίχο πήρε το πρώτο βραβείο

  Πράγματι, και αυτό σημαίνει αυτή η στροφή. 

  Αλλά ακόμα και στη eurovision τα τραγούδια που βάζουν μέσα χρώμα παραδοσιακό έρχονται στις πρώτες θέσεις. Έτσι δεν έγινε με τη δικιά μας την Παπαρίζου, αλλά και με την Τουρκία ή τη Σερβία ;
  Ασχέτως αν είναι πιο σύγχρονο, πιο μοντέρνο, αυτό το παραδοσιακό χρώμα 
  Και να επισημάνω και κάτι άλλο. 
  Στη συναυλία εδώ έχουμε επιλέξει να παρουσιάσουμε τραγούδια και σκοπούς από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Αυτό που βλέπεις είναι η ποικιλία που υπάρχει! Αν ακούσεις ένα νησιώτικο, ένα Κρητικό και ένα Ηπειρωτικό τραγούδι νομίζεις ότι είναι από διαφορετικά κράτη. Έτσι δεν είναι;
  Διαθέτουμε μια τεράστια ποικιλία σε μουσικά χρώματα, που κάθε φορά που πηγαίνουμε σε ένα διεθνές φεστιβάλ, πάντα τους τρώμε στην ποικιλία! Είμαστε μια χώρα με 10-11 εκατομμύρια πληθυσμό και τη μουσική ποικιλία που έχουμε εμείς δεν τη βρίσκεις πουθενά.
   

  Πως νιώθετε που δίνετε τη συναυλία μέσα σε μια εκκλησία;

  Μου συμβαίνει για 2η φορά. Το είχαμε εφαρμόσει πριν 6-7 χρόνια στη Γερμανία σε μια καθολική εκκλησία. Εύχομαι να γίνεται τακτικά. Ο χώρος αυτός σε εμπνέει. 
  Και στην Ελλάδα έχουμε κάνει, μικτά προγράμματα με ύμνους και παραδοσιακά τραγούδια, σε εκκλησίες.
  Να σημειώσω επίσης την αξιόλογη δουλειά που έχει κάνει η χορωδία μας, από το χωριό Γάζωρο των Σερρών.
  Τα παιδιά με δικά τους έξοδα συντηρούν αυτή τη χορωδία, που την έκαναν από αγάπη και μεράκι στη μουσική. Τους αξίζουν συγχαρητήρια.
   
  Χορωδία «Αρτεμις η Γαζωρίτης»
  Μυστικό της επιτυχίας ότι είναι μια παρέα!
   
  Η χορωδία «Αρτεμις η Γαζωρίτης» λειτουργεί εδώ και 9 χρόνια στο Γάζωρο, στο Δήμο Νέας Ζίχνης, των Σερρών. Αποτελείται από 35 μέλη και ασχολείται καθαρά με το δημοτικό τραγούδι.
  Έχει να παρουσιάσει δουλειές με αξιόλογους καλλιτέχνες, όπως με το Χρόνη Αηδονίδη, αλλά και με το Διονύση Σαββόπουλο, τον Πέτρο Γαϊτάνο, την Κατερίνα Κούκα κ.α..

  «Το μυστικό της επιτυχίας μας ότι λειτουργούμε σαν ομάδα, με μεράκι και αγάπη για τη μουσική», μας λέει η δασκάλα Στέλλα Βλαχοπούλου,

  «Από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε εδώ, δεχτήκαμε μια ζεστή αγκαλιά. Το πώς νιώθουμε καθρεφτίζετε στα μάτια μας, τα οποία είναι συνέχεια βουρκωμένα γιατί για πρώτη φορά αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα!», μας λέει η Στέλλα Βλαχοπούλου για τις εντυπώσεις της από τη συναυλία στη Στοκχόλμη.
  «Εδώ προσπαθούν να κρατήσουν ενωμένη την Ελλάδα, τα ήθη, τις παραδόσεις, έχοντας πολύ μεγάλο βοηθό την Εκκλησία και μέσα από αυτές τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούν, προσπαθούν να δείξουν τον ελληνικό πολιτισμό και στους ξένους λαούς», τονίζει και προσθέτει.
»Η Ελλάδα μας είναι πιο ισχυρή και πιο δυνατή μέσα από αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ».
   
   
  Θοδωρής Πυλιώτης,
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, 16/10/2007 (dimokratiki.org)
   

  ΦΩΤΟ: Ο Χρόνης Αηδονίδης (και η χορωδία «Αρτεμις η Γαζωρίτης») με φόντο το μεγαλύτερο μπαρόκ γλυπτό της Σουηδίας που κοσμεί τον άμβωνα της εκκλησίας του Γκούσταβ Βάσα, έργο του γλύπτη Μπούρσαντ Πρεστ (1651-1738)

Πηγη http://www.chiosnews.com/cn171020071104230.asp